Inna Szkoła
Teatralna udowodniła, że teatr nadal uczestniczy oraz zabiera głos
w najważniejszych dyskusjach. Zaprezentowana historia należy do najnowszych
i wciąż obecnych w naszej polskiej (europejskiej) rzeczywistości.
Dominantą
kompozycyjną pracy w procesie jest człowiek oraz jego obraz w oczach
społeczeństwa. Źródłem stały się doświadczenia bezdomnych przebywających na
dworcach. Artyści poprowadzili widzów przez
krajobraz ludzkich przeżyć, a dzięki trójczęściowej kompozycji widownia
doświadczyła wielu obliczy Innego człowieka, którego stara się nie dostrzegać
na co dzień.
W pracy
Innej Szkoły Teatralnej widać duże zaangażowanie oraz pogłębioną pracę nad
warsztatem aktora. Różnorodność technik pracy z ciałem oraz wielość środków
wyrazu wprowadziły nową narrację, co wpłynęło na ciekawą stronę kompozycji
spektaklu. Język ruchu oraz metaforyka precyzyjnych gestów stworzyły pole do
zaprezentowania różnych aspektów postaci Innego. Elementy zaczerpnięte z
improwizacji kontaktowej, wschodniej tradycji pracy z maską oraz inspiracja
Grotowskim wskazują na dużą symbiozę organizmu czyli zespołu Innej Szkoły
Teatralnej. Ostatnie porównanie - zespołu do organizmu paradoksalnie nasuwa
myśl, że grupa może starać się pozbyć innego – obcego – nieakceptowalnego
elementu, podmiotu, stającego się „wymiotem” – bezdomnym. Temat „inności”,
separacji wyłania się bezpośrednio z tytułu przedstawienia. Konstruowanie i dekonstruowanie
sensów danych oraz naddawanych przez widzów, podczas spektaklu, stworzyły
spójny obraz sytuacji w społeczeństwie.
W obliczu kryzysu jednostka jest bezradna. Receptą na
przezwyciężenie go jest wspólne działanie. Przedstawienie jest próbą usytuowania
człowieka w społeczności, jak również dookreślenia powinności wobec indywiduum,
jaką jest każdy człowiek - każdy Inny.
 |
| Ogień, kryzys, dworzec centralny, work in progress Innej Szkoły Teatralnej (inscenizacja Wacław Sobaszek) |
0 komentarze:
Prześlij komentarz